Հիշում եմ՝ 2023թ․ փետրվարի 3-ն էր․ խմբագրությունում էի: Գործընկերներիս ուրախ կանչը լսեցի.
-Լուսի՜ն, եկ, շուտ ըրա, հերթ ա, ինչ-որ պենըն ծախում:
Երկար հերթը շենքի ետնամասի դիմացի մայթում էր: Իսկ թե ինչ էին վաճառում, չգիտեի:
Կարմիր, կապույտ, նարնջագույն, կանաչ ու դեղին կտրոնները սովին դիմակայելու համար էին: Հետևել, թե որ խանութը որ պահի ինչ է ստանում, հնարավոր չէր, ծանոթ խանութպան էլ չունեի, բայց գունեղ կտրոնները դեռ խնամքով պահում էի դրամապանակիս մեջ:
Գործընկերներս արդեն հերթում էին:
Վաճառքում միրգ էր ու բանջարեղեն:
– Գրանցվածների ցանկում կա՞ք:
– Վէրնա՞ ծէր համարը:
– Էլ գրանցում չըն:
– Մի քանի հոգու էլըն սպասարկում, վսյո:
– Մինչև մեր հերթը կյա, էլ վաճառելու պեն չի ինան:
Հերթում կանգնած մարդկանց զրույցները միախառնվել էին իրար:
Ես լուռ էի: Պետք է խոստովանեմ, որ այդպես լուռ դեռ ոչ մի հերթում չէի կանգնել: Սա երևի այն պահերից էր, երբ Արցախում մամաները, կարծես, հանձնվում էին… գերիշխողն անզորության զգացողությունն էր:
Ցուրտ էր:
Ինձ հերթ հասնելը ֆանտաստիկայի ժանրից համարելով՝ հեռացա՝ դանդաղ, երկմտող քայլերով: Խեղդվում էի… անելանելի վիճակը զրոյացնում էր հոգիդ, կամքդ:
«Ո՞րն է հանունը, կա՞…»,- մտորում էի:
Մայրաքաղաքում ավտոմեքենաների շարժը քիչ էր, լուսացույցերն էլ աշխատում էին հովհարային անջատումների գրաֆիկին համապատասխան: Բայց նույնիսկ այդ պայմաններում ճանապարհային երթևեկության կանոններին շարունակում էինք հետևել:
Հետիոտնային անցումն անցնելիս անծանոթ ձայն լսեցի:
– Կսպասե՞ք:
Տարեց տղամարդն արագ քայլերով հասավ ինձ:
– Հինչը՞ք օզալ առնիք, հինչա՞ ծեզ պետք,- հարցրեց:
– Ինչ հնարավոր է, ինչ վաճառքում կա,- պատասխանեցի:
Ներկայանալուց հետո իմացա, որ պապիկը միրգ ու բանջարեղեն վաճառողներից էր:
– Մոտի՞կ եք բնակվում,- հարցրեց:
– Ոչ, մոտակայքում իմ աշխատավայրն է:
Հեռախոսահամարս հարցրեց.
– Հերթը թեթևանա՝ կզանգեմ, կմոտենաք:
Աշխատանքային օրվա ավարտն էր, բայց դեռ զանգ չկար:
Այդ օրերին մայրաքաղաքում հանրային տրանսպորտը շարունակում էր գործել: Համարյա տուն էի հասել՝ մոտակա կանգառում էի, երբ սպասված զանգը ստացա:
Միրգ-բանջարեղեն վաճառող անծանոթ պապիկը խնդրեց ինձ եկեղեցու մոտ սպասել:
Մութն արդեն ընկել էր: Ցուրտ էր: Հեքիմյան թաղամասում լույս էլ չկար:
Տաս րոպեից պապիկն արդեն եկեղեցու բակում էր:
Արագ բացեց մեքենայի բեռնախցիկն ու ինձ մեկնեց անթափանց փոքրիկ պայուսակը։
– Քո երեխաների բաժին խնձորներն են․․․
Փորձեցի վճարել, բայց պապիկը թույլ չտվեց․
-Ցուրտ է, արագ հասիր տուն:
Թե ինչպես բազմամարդ հերթում նկատեց ինձ այդ բարի պապիկը, առ այսօր հանելուկ է: Այդպես էլ նրա անունը չիմացա, բայց երբեք չեմ մոռանա այդ օրն ու նրա արած լավությունը։
2023-ի փետրվարի 3-ն էր։
Արցախցիները շարունակում էին դիմանալ… հանուն այլ տիպի ապագայի․․․
Տեքստի և 2-րդ լուսանկարի հեղինակ՝ Լուսինե Շադյան
Այս նյութը պատրաստվել է Ամփոփ Մեդիայի կողմից՝ «Պրոֆեսիոնալ մեդիան և քաղհասարակությունը միավորում են ուժերը՝ հանուն երկխոսության» ծրագրի շրջանակում, որն իրականացվում է Հանրային լրագրության ակումբի կողմից՝ Եվրոպական հանձնաժողովի ֆինանսավորմամբ։ Այստեղ արտահայտված տեսակետները պատկանում են հեղինակին (հեղինակներին) և պարտադիր չէ, որ արտահայտեն Եվրոպական միության պաշտոնական տեսակետը։
ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ © Ampop.am կայքի նյութերն ու «Ամփոփ Մեդիա» տարբերանշանը կրող վիզուալ պատկերներն այլ աուդիովիզուալ հարթակներում հրապարակել հնարավոր է միմիայն «Ամփոփ Մեդիայի» և/կամ ԼՀԱ-ի ղեկավարության հետ համապատասխան համաձայնության դեպքում:
Փորձագետի կարծիք
Հրապարակվել է` 13/07/2024
