Հիշում եմ՝ 2023թ․ փետրվարի 3-ն էր․ խմբագրությունում էի: Գործընկերներիս ուրախ կանչը լսեցի.

-Լուսի՜ն, եկ, շուտ ըրա, հերթ ա, ինչ-որ պենըն ծախում:

Երկար հերթը շենքի ետնամասի դիմացի մայթում էր: Իսկ թե ինչ էին վաճառում, չգիտեի:

Կարմիր, կապույտ, նարնջագույն, կանաչ ու դեղին կտրոնները սովին դիմակայելու համար էին: Հետևել, թե որ խանութը որ պահի ինչ է ստանում, հնարավոր չէր, ծանոթ խանութպան էլ չունեի, բայց գունեղ կտրոնները դեռ խնամքով պահում էի դրամապանակիս մեջ:

Գործընկերներս արդեն հերթում էին:

Վաճառքում միրգ էր ու բանջարեղեն:

– Գրանցվածների ցանկում կա՞ք:
– Վէրնա՞ ծէր համարը:
– Էլ գրանցում չըն:
– Մի քանի հոգու էլըն սպասարկում, վսյո:
– Մինչև մեր հերթը կյա, էլ վաճառելու պեն չի ինան:

Հերթում կանգնած մարդկանց զրույցները միախառնվել էին իրար:

Ես լուռ էի: Պետք է խոստովանեմ, որ այդպես լուռ դեռ ոչ մի հերթում չէի կանգնել: Սա երևի այն պահերից էր, երբ Արցախում մամաները, կարծես, հանձնվում էին… գերիշխողն անզորության զգացողությունն էր:

Ցուրտ էր:

Ինձ հերթ հասնելը ֆանտաստիկայի ժանրից համարելով՝ հեռացա՝ դանդաղ, երկմտող քայլերով: Խեղդվում էի… անելանելի վիճակը զրոյացնում էր հոգիդ, կամքդ:

«Ո՞րն է հանունը, կա՞…»,- մտորում էի:

Մայրաքաղաքում ավտոմեքենաների շարժը քիչ էր, լուսացույցերն էլ աշխատում էին հովհարային անջատումների գրաֆիկին համապատասխան: Բայց նույնիսկ այդ պայմաններում ճանապարհային երթևեկության կանոններին շարունակում էինք հետևել:

Հետիոտնային անցումն անցնելիս անծանոթ ձայն լսեցի:

– Կսպասե՞ք:

Տարեց տղամարդն արագ քայլերով հասավ ինձ:

– Հինչը՞ք օզալ առնիք, հինչա՞ ծեզ պետք,- հարցրեց:

– Ինչ հնարավոր է, ինչ վաճառքում կա,- պատասխանեցի:

Ներկայանալուց հետո իմացա, որ պապիկը միրգ ու բանջարեղեն վաճառողներից էր:

– Մոտի՞կ եք բնակվում,- հարցրեց:

– Ոչ, մոտակայքում իմ աշխատավայրն է:

Հեռախոսահամարս հարցրեց.

– Հերթը թեթևանա՝ կզանգեմ, կմոտենաք:

Աշխատանքային օրվա ավարտն էր, բայց դեռ զանգ չկար:

Այդ օրերին մայրաքաղաքում հանրային տրանսպորտը շարունակում էր գործել: Համարյա տուն էի հասել՝ մոտակա կանգառում էի, երբ սպասված զանգը ստացա:

Միրգ-բանջարեղեն վաճառող անծանոթ պապիկը խնդրեց ինձ եկեղեցու մոտ սպասել:

Մութն արդեն ընկել էր: Ցուրտ էր: Հեքիմյան թաղամասում լույս էլ չկար:

Տաս րոպեից պապիկն արդեն եկեղեցու բակում էր:

Արագ բացեց մեքենայի բեռնախցիկն ու ինձ մեկնեց անթափանց փոքրիկ պայուսակը։
– Քո երեխաների բաժին խնձորներն են․․․

Փորձեցի վճարել, բայց պապիկը թույլ չտվեց․
-Ցուրտ է, արագ հասիր տուն:

Թե ինչպես բազմամարդ հերթում նկատեց ինձ այդ բարի պապիկը, առ այսօր հանելուկ է: Այդպես էլ նրա անունը չիմացա, բայց երբեք չեմ մոռանա այդ օրն ու նրա արած լավությունը։

2023-ի փետրվարի 3-ն էր։

Արցախցիները շարունակում էին դիմանալ… հանուն այլ տիպի ապագայի․․․

Տեքստի և 2-րդ լուսանկարի հեղինակ՝ Լուսինե Շադյան

Այս նյութը պատրաստվել է Ամփոփ Մեդիայի կողմից՝ «Պրոֆեսիոնալ մեդիան և քաղհասարակությունը միավորում են ուժերը՝ հանուն երկխոսության» ծրագրի շրջանակում, որն իրականացվում է Հանրային լրագրության ակումբի կողմից՝ Եվրոպական հանձնաժողովի ֆինանսավորմամբ։ Այստեղ արտահայտված տեսակետները պատկանում են հեղինակին (հեղինակներին) և պարտադիր չէ, որ արտահայտեն Եվրոպական միության պաշտոնական տեսակետը։

ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ © Ampop.am կայքի նյութերն ու «Ամփոփ Մեդիա» տարբերանշանը կրող վիզուալ պատկերներն այլ աուդիովիզուալ հարթակներում հրապարակել հնարավոր է միմիայն «Ամփոփ Մեդիայի» և/կամ ԼՀԱ-ի ղեկավարության հետ համապատասխան համաձայնության դեպքում:

Հրապարակվել է` 13/07/2024